رایکا امپرا

در بخش پایانی EIGRP، قصد داریم به مفهوم و همچنین چگونگی اجرای EIGRP در شبکه های IPV6 بپردازیم. از آنجایی که این پروتکل یعنی EIGRP توسعه پذیر طراحی نشده است لذا جهت پشتیبانی IPV6 در این پروتکل، توسعه دهندگان این پروتکل مجبور شدند آن را مجددا بازنویسی کنند که بعد از بازنویسی نام آن را EIGRP for IPV6 گذاشتند.

همانطور که پیشتر گفته شد در شبکه های IP مسیریابی بر اساس آدرس مقصد صورت می پذیرد که البته منطقی هم هست. بدین معنی که ترافیک های دریافتی روی روتر با توجه به آدرس مقصد مسیریابی می شوند. تجربه در شبکه های IP نشان داده است که مسیریابی بر اساس پارامترهای غیر از مقصد ممکن است از نیازهای هر سازمان و یا سرویس دهنده ای باشد.

وقتی PBR را روی اینترفیسی اعمال می کنید، فقط ترافیک هایی که روی آن اینترفیس دریافت می شوند بر اساس سیاست های تعریف شده در PBR مسیریابی می شوند. گاهی لازم است تا ترافیک هایی که از خود روتر نیز ارسال می شوند با توجه به سیاست های PBR مسیریابی شوند. نمونه ای از کاربرد آن را در بخش بعدی که اندازه گیری پارارمترهای کیفی شبکه است، خواهید دید.

مسیریابی بر اساس پارامترهای کیفی شبکه همواره یکی از چالش های اصلی شبکه های IP بوده است و تاکنون نیز راه حل جامع و کاملی که بتوان در شبکه های IP از آن استفاده کرد، توسعه داده نشده است. پروتکل مسیریابی EIGRP با قراردادن پارامترهای کیفی Load و Reliability گام اول را در محقق ساختن این هدف برداشت اما متاسفانه هیچگاه عملیاتی نشد. کمپانی سیسکو در سالهای اخیر با معرفی تکنولوژی به نام pfr گام خوبی در این راه برداشته است که پیشنهاد می شود حتما مطالعه ای داشته باشید.

در این بخش قصد داریم چگونگی تاثیر خروجی IP SLA روی مسیرهای static را به دقت مورد بررسی قرارا داده و پیاده سازی نماییم. برای شروع بهتر است به شکل توجه کافی داشته باشیم. سعی شده است این مثال به نحوی طراحی شود تا با دنیای واقعی تفاوت نداشته باشد.

خروجی IP SLA نه تنها روی مسیرهای static تاثیر می گذارد بلکه قابلیت جابجایی مسیر را در سناریوهایی که مسیر بر اساس PBR تعیین می شود را نیز دارد. در سناریوی قبل فرض کنید که مسیریابی اینترنت بر اساس سیاست سازمانی انجام می گیرد و ترافیک اینترنت از مبدا 192.168.1.10 روی ISP اول و ترافیک اینترنت از مبدا 192.168.1.20 روی ISP دوم منتقل می گردد. البته در کنار این نوع مسیریابی، مسیرهای default نیز همچنان در روتر وجود دارد تا ترافیک هایی که سیاستی برای آنها تعریف نشده است با توجه به جدول مسیریابی خارج گردند.

هدف از انتقال/توزیع مسیر بین پروتکل های مسیریابی، همانطور که از عنوان آن پیداست، مسیرهای یک پروتکل مسیریابی را به پروتکل مسیریابی دوم یاد می دهد. بدیهی است انجام این کار در شبکه هایی معنا پیدا می کند که بیش از یک پروتکل مسیریابی وجود دارد.

ابزار Route Map یکی از مهمترین، انعطاف پذیرترین و در عین حال پیچیده ترین ابزار دستکاری و فیلترینگ مسیر به شمار می آید که در ادامه با آن بسیار سروکار خواهیم داشت. لذا در این بخش قصد داریم این ابزار را مورد بررسی قرار دهیم و بیشتر با جزئیات آن آشنا شویم.

ابزار route-map کاربردهای مختلفی دارد که مهم ترین آنها در ذیل آمده است

• فیلترینگ مسیر با بکارگیری route-map در ابزار distribute-list که در فصل های قبلی کاربرد ان دیده شد
• فیلترینگ و دستکاری مسیر در زمان انجام redistribution که موضوع این فصل است
• PBR
• BGP PBR

همانطور که می دانید برای انتخاب مسیر بر اساس subnet (prefix) از access-list استفاده می شود و سپس آن را در route-map صدا می زنید. در این بخش می خواهیم یاد بگیریم که علاوه بر access-list ابزار دیگری به نام prefix-list نیز وجود دارد که برای انتخاب مسیر بر اساس prefix کاربرد دارد و البته این ابزار انعطاف پذیری بیشتری نسبت به access-list دارد.

ابزار Administrative Distance چیست و چه کاربردی در این فصل دارد؟ پاسخ سوال اول را حتما خوانندگان این کتاب از قبل می دانند. اما صرفا جهت یادآوری آن را به صورت زیر تعریف می کنیم.

در ابتدای این فصل ضرورت توزیع مسیر بین پروتکل های مسیریابی تشریح شد. در شبکه هایی که بیش از یک پروتکل مسیریابی وجود داشته باشد، جهت ایجاد ارتباط بین هر دو نقطه از شبکه، توزیع مسیر و یا route redistribution بین پروتکل های مسیریابی ضروری است.

دستکاری و یا فیلترینگ مسیرها در redistribution از نیازهای اساسی مسیریابی در شبکه های IP محسوب می شود. منظور از فیلترینگ، عدم توزیع مسیر بعضی از Prefix ها از پروتکلی به پروتکل دیگر است. منظور از دستکاری مسیر، تغییر پارامترهای metric، metric-type و یا اضافه کردن برچسب به مسیر است.

بدیهی است که Redistribution از نیازهای ضروری شبکه های IP است و عمدتا نمی توان از آن اجتناب کرد. ضمنا اینکه این ویژگی لازم و ضروری است اما استفاده و طرحی نادرست آن می تواند منجر به ایجاد Loop و مسیریابی غیر بهینه و ناپایدار در شبکه شود. چنین شرایطی عمدتا وقتی اتفاق می افتد که بیش از یک نقطه redistribution در شبکه وجود داشته باشد خصوصا اگر این چند نقطه redistribution بین دو پروتکل باشد.

در شیوه اول روی روترهای مرزی به ازاء هر پروتکل یک access-list نوشته شده است که شبکه های مربوط به آن پروتکل در آن انتخاب شده اند. سپس یک route-map به نام OSPF-RIP برای redistribution از OSPF به RIP و یک route-map نیز به نام RIP-OSPF برای redistribution از RIP به OSPF نوشته شده است.

در شیوه دوم وقتی مسیرهای شبکه از پروتکل RIP به OSPF توزیع می شوند به آن برچسبی می زنیم تا قابل شناسایی باشند. سپس روی دیگر روتر مرزی با ابزار distribute-list مسیرهای با برچسب مورد نظر را در پروتکل OSPF فیلتر می کنیم.